Στην άκρη της πόλης Ενα άγριο και οδυνηρό περιστατικό που κόστισε τη ζωή ενός μαθητή ανέδειξε ένα μεγάλο ζήτημα. Κι αυτό δεν είναι μόνον η παραβατικότητα και η ανομία - που υπάρχουν και κυριαρχούν και στα καλύτερα σπίτια. Αλλά το πόσο εύφλεκτη είναι η κοινωνία και πόσο έτοιμες είναι οι δυνάμεις της αντίδρασης που καραδοκούν. Από την εποχή που ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης αποτύπωσε έξοχα με την ταινία του «Στην άκρη της πόλης» κυριολεκτικά την άκρη της πόλης, δηλαδή το Μενίδι και τη ζωή των νεαρών Ρωσοποντίων, συντελείται μια πολλαπλή παρεξήγηση. Οι άσχετοι με την περιοχή χωρίζονται στους βελούδινους δικαιωματιστές και στους πρόθυμους ρατσιστές. Συχνά και οι δύο δεν έχουν ιδέα. Οι πρώτοι υποτιμώντας την υπαρκτή εγκληματικότητα. Και οι δεύτεροι βρίσκοντας αιτία να μισήσουν καθετί διαφορετικό. Και με την πρώτη ευκαιρία επινοούνται οι νέοι διχασμοί. Τώρα, πατώντας στο υπαρκτό ζήτημα της περίκλειστης κοινότητας των Ρομά, οι νέοι και επίδοξοι τσιγγανοφάγοι ξαναβγήκαν στον δημόσιο λόγο ή μιμή
Αναρτήσεις
Μάρσαλ Εβδομήντα χρόνια από το Σχέδιο Μάρσαλ, όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν. Η Ευρώπη έχει ως ένα βαθμό ενοποιηθεί αλλά, σύμφωνα με μια ανάγνωση, είναι στο πιο κρίσιμο μεταίχμιο. Ή θα βαθύνει η ενοποίησή της - κάτι που προϋποθέτει τον απογερμανισμό της - ή θα τεθεί σε αποδρομή από τις φυγόκεντρες δυνάμεις που καραδοκούν και ενισχύονται. Το Μάρσαλ, εργαλείο τεράστιας ισχύος των Αμερικάνων και με τριπλή επενέργεια, υπήρξε το πρόπλασμα για την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης. Σχεδόν καθόρισε στρατηγικά όλο το μεταπολεμικό τοπίο, ανασυγκρότησε τη Γηραιά Ηπειρο και εμμέσως πλην σαφώς ενίσχυσε τις οικονομίες που με τη σειρά τους ενίσχυσαν την οικονομία των ΗΠΑ. Κάτι ακόμη πιο προφανές: υπήρξε η ιδεολογική και υλική ομπρέλα για τον "κομμουνιστικό κίνδυνο". Kαι παρότι ευφυώς οι Αμερικάνοι είχαν προτείνει αρχικά και στην ΕΣΣΔ να συμμετάσχει στο Σχέδιο. Για χώρες μάλιστα όπως η δική μας, το Μάρσαλ επικύρωσε σε ποιο άρμα θα δενόταν η χώρα και μάλιστα κατά το κρισιμότερο έ
Κράτα χώρα Είναι πώς θα το δεις. Κατ' αρχάς στο οριοθετημένο πεδίο των Eurogroup, των αποφάσεων και του τρόπου που λειτουργεί η ευρωζώνη. Εδώ το σήμα ήταν θετικό. Η δεύτερη αξιολόγηση έκλεισε. Η δόση εκταμιεύθηκε, αν και από τα 8,5 δισ. ευρώ τα 7,4 δισ. θα πάνε απλώς σε δανειακές υποχρεώσεις. Αποφασίστηκε επίσης να επιστραφούν στη χώρα παρακρατημένα χρήματα από τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Υπήρξε επίσης μια ζωηρή υπόσχεση για πιστοληπτική γραμμή. Και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η χώρα ανακτά μια κανονικότητα και μια υποψηφιότητα υπαρκτή πλέον για εξιτήριο στις αγορές. Τα πρωτογενή πλεονάσματα βεβαίως με τα οποία δεσμευόμαστε είναι μεγάλα (2%) αλλά και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης είναι δεσμευμένες με πρωτογενή (έως και 2,6%). Δανειακές υποχρεώσεις έχουμε πάλι, μετά τον προσεχή Ιούλιο, το 2018. Και εκτός απρόοπτου, δεν θα χρειαστούν μέχρι τον Μάιο του 2018 άλλα δημοσιονομικά μέτρα. Και; Διαμορφώνεται καθαρός διάδρομος για την κυβέρνηση; Προφανώς ναι. Παρ' ότι - και εδώ έρχ
Παραιτηθείτε; Απόψε καλώς (ή κακώς, δεν έχει σημασία) εχόντων των πραγμάτων θα υπάρξει διαδήλωση, με τον τίτλο «Παραιτηθείτε», στο Σύνταγμα. Ύστερα από ιντερνετικό κάλεσμα που προηγήθηκε του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης. Κάλεσμα όχι αντιμνημονιακό αλλά με άξονα και αιχμή τις δεξιότητες της σημερινής κυβέρνησης. Κάλεσμα, για την ακρίβεια, που κινείται στo πλαίσιο μιας ιδανικής νεοφιλελεύθερης παλινόρθωσης που θα σαρώσει κάθε συντεχνία, κρατισμό ή ιδεοληψία της Αριστεράς και που εκφράζει ή θέλει να εκφράσει τον κόσμο των αρίστων και των επιτυχημένων. Δεκτό και κατανοητό. Οχι τυχαία, μεγάλο μέρος της ιντερνετικής άποψης είδε με χλεύη το κάλεσμα. Κι αυτό αφού διοργανώθηκε από παροικούντες αστέρες του facebook. Μια άποψη που αρκετά αλαζονικά σχολίασε το κάλεσμα ως κάτι το αστείο, αφού η τελετουργία των διαδηλώσεων σε μαζικούς χώρους ανήκει σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα στην Αριστερά. Η αλήθεια είναι πως η Αριστερά είναι πιο εξοικειωμένη και έμπειρη με τα μαζικά κινήματα και
Δεν παραιτήθηκαν ή τα κινήματα και το facebook Είναι αστείο, όταν ένα κάλεσμα έχει λίγο κόσμο; Όχι. Η Αριστερά, οι οργανώσεις της συχνά έχουν διαδηλώσει κινητοποιώντας λίγο κόσμο. Το πόσοι κατεβαίνουν, δεν είναι επιχείρημα. Για παράδειγμα, υπάρχουν και αντιδραστικά καλέσματα στην Ιστορία μαζικά και άγρια. Και υπάρχουν δίκαιες πλατφόρμες που δεν καταφέρνουν να συσπειρώσουν κόσμο. Βέβαια το Παραιτηθείτε της Τρίτης δεν ήταν κάτι από τα παραπάνω δύο. Περισσότερο κινήθηκε στην σφαίρα του θεάματος και της ψευδαίσθησης πως τα κοινωνικά δίκτυα αρκούν για να φτιάξεις κίνημα. Συχνά, δεν αρκούν απλώς λειτουργούν προωθητικά για ήδη υπάρχουσες πλατφόρμες εκεί έξω. Ήταν αστείο το περιεχόμενο του καλέσματος της Τρίτης; Αστείο δεν ήταν. Απόλυτα προβληματικό ναι. Για μια γραφική μερίδα του λαού μας, ο Τσίπρας σήμερα εκπροσωπεί μια σοβιετική απόπειρα για εγκαθίδρυση καθεστώτος. Για μια σοβαρότερη μερίδα, απλώς μετακίνησε λίγο τους ολιγαρχικούς όρους. Για την πιο σιωπηλή, απλώς εγγυάται την παρ